Yara’dan Doğmak

Bu hafta yazarlık derslerimden birinde ağzımdan “yara’dan doğmak” sözü çıktı. Yaralı çocuk arketipini konuşuyorduk. Bu çocuğun büyüdüğünde hangi arketiplere evrilebileceğini düşünürken, bu kişilerin yarayı aşmak ve yarada kalmak konusunda bir seçim yapması gerektiğini fark etti öğrencim. O an istemsizce kişinin yola devam edebilmek için yaradan doğması gerektiğini söyledim. Sonra kendi sesim içimde dönüp durmaya başladı. Bu tabiri çok sevdim. Bu yılın arması olabilecek kadar anlamlı göründü içime. Öyle yaralayıcı bir yılın içinden geçiyoruz ki… Hepimiz bir başka noktadan kanıyoruz. Ruhsal gövdemiz çürükler, vuruklar ve kesikler içinde. Fakat bir şekilde zamanın içinden geçmeye devam ediyoruz. Çünkü bu tabire göre hepimiz Yaradan doğuyoruz. O’nun bir parçası olarak, O olarak geliyoruz yeryüzüne. Yaradan oluşunun ruhsal boyutunda başlıyoruz yaşama. Adım adım insan olmanın ne demek olduğunu deneyimliyor, insanlaştıkça Yaradan sıfatımızdan sıyrılıyoruz. Sonra bir an, belki de ilk acı deneyimde, yaradan sözcüğünün parçalanışını yaşıyoruz. Bizim Yaradan suretimiz, yara’dan ibaret kalıyor. İşte oradan sonra, yani yolun ufku kendini ortaya koyduğunda, başlıyoruz bir dönüş yolculuğuna: Yara’dan Yaradana… Bu küçücük anlama ömür diyoruz. Yaşarken uçsuz bucaksız sanki hiç dinmeyecekmiş gibi… Ama anladıkça gitgide daha kısa, bir yıldız kayış süresi. Uzunluk ve kısalık arasındaki mevhumu yitirmek ise, yara’dan doğma meselesi.

Dilerim önümüzde tomurcuklanmaya niyet eden bahar,

Ve güzelim yaz,

Bize şifa getirsin. 

Bugünlerin yılın en şanslı günleri olduğu söyleniyor. Bol bol imgeleme yapmamız ve gönlümüzü hayallerimizin ufkuna yatırmamız söyleniyor. Şifa düşlüyorum ben… Hem kendim hem de tüm yara almışlar adına.