Aile Arşivi, Babamın izi, Üç karanfil

“Boşluklu bir gün… Uzay Çağı günleri…” diye düşündü. Zorunlu cennetine göz gezdirdi. Güneş izlerine, telaş lekelerine, her şeyden habersiz süslenen bahara, kendi aralarında konuşan ağaçların gürültüsüne, telaş yeşiline, su huzuruna… uzun uzun baktı.

Saydam bir anda, gözleri çantasında getirdiği üç pembe karanfile takıldı. Cennetine pembe bir bakış katan bu güzellik kaderin ona mirasıydı. Üç gün önce babası 21 Mart’ı 27 Mart sanmış ve her yer kapalı olmasına rağmen umutlu bir çabayla her yerde çiçek aramıştı. Aradığı çiçeği bulup, en sevdiği tatlıyı alıp eve döndüğünde, kızının “Neden?” sorusuyla kafasının karıştığını anlamış ve “Olsun.” demişti. Bu karışıklık yaşamın hediyesiydi.

Kötüleşen süreç yüzünden tam da o gece ailece konuşmuşlar ve ayrılmak zorunda kalmışlardı. Kendini korumak için, parçalanarak bütün kalmak zorunda olan aile, onu zorunlu bir cennete göndermişti. İki gündür cennetdeydi. Yeşillerin sardığı, mavilerin el salladığı, pembelerin göz kırptığı, haberlerden ve internetten uzak bu tatlı cennet, gözlerini yakıyordu.
Babası aslında tam da olması gereken zamanda almıştı bu çiçekleri. Ruhundaki istek ve niyet karşısında evren cevap vermişti. Çiçekler tam da gitmeden bir gece önce gelmiş, hatta ona cennetine kadar eşlik etmişti.
Ailesini düşündü. Aile ruhun arşiviydi. En kıymetli anlar, hafızanın deriye gömdüğü bebeklik, iliğe kayıtlı sevgi ve değer, hepsi onların kalbinde saklıydı. Sanki kendi orjinalliği dışında, anne ve babasında yaşayan birer kopyası daha vardı. Sarı bir mutluluk. Mavi bir bakış olarak.
Çiçekleri kokladı. Çiçekleri öptü. Ailesinin varlığına şükretti. Bir yerlerde özünü tasarlayan&tadan&saklayan birileri olduğu sürece asla kaybolmaz, izinden silinmezdi.