Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz Kitabının İzleri

Düşen atların öykülerini yazmışsınız. Bu öykülerin insanlarından bir halkınız oluşmuş. Bir satranç evreni gibi. Öykülerin başlangıcında hep boşlukta bir at. Bir durum anlatımı. Sanki bir şehirdeki bütün evlere üç dakikalığına girip çıkmak gibi. Başta, öykülerin devam etmesini beklesem de kitap ilerledikçe bu istek gitti. Çok gariptir, sonrasını aramadım hiçbirinin. Her öykünün başlangıcında yeni birini tanımanın heyecanı geldi üzerime. Sokaklar ve evler geçtim öyküleriniz boyunca. Her öykünün bir yerinde başka bir ben var köşelere saklanmış. Sizin halkınız, benim belki de. Benim içimde yaşıyor karakterlerinizin ismi.

Öyküler o kadar gerçek, ilerleyişi o kadar naifti ki kitabınızın ismini koyma sebebinizin, bir gecede bitirilebilecek bir kitap olduğunu düşünmenizden kaynaklandığını düşündüm. Sanki, içinizdeki atları bağlayın, bu gece benim sözcüklerimin satrancındasınız, diyorsunuz. Sürükleyiciliğinden emin bir yazar, sürüklendiklerinden emin durum ve karakterler. Bu kadar yalın ve yalınlığı ölçüsünde sıra dışı karakterler. Günümüzün sıradanlığını kıran bir sihir.

Sebze çorbası kıvamında bir kitap. İçindeki öz o kadar yoğun ki, besleyiciliği kural yıkıyor. Taptaze bir şeyi çağrıştırıyor bana. Bozulmamış anlar serisi. Herkesin sırtında taşıdığı yüklerden bir parça.

İçinizdeki atlar koştular

İçinizdeki atlar döndüler

Döndükleri yerden öldüler

Dört nala bir çaresizlik

Dört nala tutsaklık koşuyoruz

Sözcüklerin arası kadar alanlarımız

Düşüncesiz bir satrancı yaşıyoruz.